Ένα απεχθές ιδεολογικό κλίμα, που θυμίζει μεσαιωνικό κυνήγι μαγισσών, αρχίζει να επικρατεί σε πολλά πανεπιστήμια, ενόψει των επικείμενων εκλογών για τα καινούργια Συμβούλια Διοίκησης.

Τι εννοώ; Στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας σε τοιχοκολλημένες αφίσες οι πέντε καθηγητές, που έχουν αναλάβει από το νόμο τη διοργάνωση των εκλογών, εμφανίζονται (όπως γινόταν στην άγρια πολιτισμική ατμόσφαιρα του Φαρ Ουέστ) ως καταζητούμενοι και επικίνδυνοι!

Και το ίδιο κλίμα παρανοϊκής αντιπαλότητας καταγράφεται και σε άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα, γιατί κάποιοι στοχοποιούνται ως μισητοί πρωταγωνιστές, επειδή απλώς προωθούν την εφαρμογή των διατάξεων του καινούργιου νόμου, που ψηφίστηκε από μια ευρύτατη πλειοψηφία στην ελληνική Βουλή.

Επίσης, μέσα στο ίδιο συγκρουσιακό κλίμα συνέβη και κάτι άλλο: Στην πρόσφατη σύνοδο των πρυτάνεων σχεδόν «απαγορεύτηκε» η παρουσία του γενικού γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας, που είναι και ο ίδιος ακαδημαϊκός δάσκαλος, αφού ορισμένοι Πρυτάνεις απείλησαν να φύγουν αν συμβεί κάτι τέτοιο.

Και τέλος η καταγραφή αυτών των απωθητικών εξελίξεων ολοκληρώνεται με ένα άλλο κακό περιστατικό: Σε πρόσφατη γενική απεργία συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι έμπαιναν αυθαίρετα και ετσιθελικά μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας για να υπενθυμίσουν στους καθηγητές που έκαναν μάθημα, ότι έπρεπε να απεργήσουν!

Λες και περίμεναν οι ακαδημαϊκοί άνθρωποι την προτροπή μιας πεφωτισμένης πολιτικής ελίτ για να σταθμίσουν, αν έπρεπε να απεργήσουν, όταν υιοθετούνται ορισμένες καλές ή ενδεχόμενα άθλιες κυβερνητικές πρακτικές.

Όλα αυτά τα πραγματικά περιστατικά μας οδηγούν νοητικά και ιδεολογικά σε αυτό που έλεγε η θρυλική μορφή του μαρξισμού Ρόζα Λούξεμπουργκ, δηλαδή, ότι η «ελευθερία είναι μόνο για αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά».

Και αυτό, γιατί προφανώς κάποιοι δεν σέβονται ουδόλως τις ελεύθερες συνειδησιακές επιλογές εκείνων, που εμφανώς θέλουν να προωθήσουν την εφαρμογή του καινούργιου νόμου.

Ή για να το πω διαφορετικά: Κάποιοι υιοθετούν απαράδεκτα στο πανεπιστημιακό πεδίο την πιο συντηρητική (ή ακροδεξιά) έννοια της ελευθερίας, με άλλα λόγια «κάνω ό,τι θέλω και όπως το θέλω», υποβοηθούμενοι εμφανώς και από το γενικότερο παρακμιακό κλίμα ανομίας – ή κατάρρευσης αξιών - που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία (Simone, «Γιατί η Δύση δεν πηγαίνει προς τα αριστερά»).

Ενόψει όλων αυτών των θλιβερών συμβάντων, θα ήθελα να κάνω ορισμένες σύντομες παρατηρήσεις.

Καταρχήν, από αυτή ακριβώς τη στήλη είχα απορρίψει επανειλημμένα τις μανιχαϊστικές προσεγγίσεις για τον καινούργιο νόμο (δηλαδή ή μαύρο ή άσπρο).

Και είχα υποστηρίξει ότι με τις προωθούμενες θετικές διατάξεις μπορούμε τουλάχιστον να κερδίσουμε το χαμένο στοίχημα της νομιμότητας (μέσα από την κατάργηση του ασύλου ή την εξάλειψη των αιώνιων φοιτητών).

Είχα όμως ασκήσει έντονη κριτική στα «Συμβούλια Διοίκησης», ως θεσμό που μπορεί να μεταφέρει εν δυνάμει μέσα στα πανεπιστήμια τον διεφθαρμένο κομματισμό λ.χ. των Δήμων ή τα συμφέροντα της αγοράς, αφού στα καινούργια όργανα θα συμμετέχουν και εκπρόσωποι της κοινωνίας.

Όμως αυτός ο νόμος ψηφίστηκε με μια ευρύτατη πλειοψηφία από το ελληνικό Κοινοβούλιο και οι ψηφισθέντες νόμοι σε μια δυτική δημοκρατία ανατρέπονται μόνο από καινούργιους νόμους.

Πράγμα που απαιτεί καινούργιους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς και δεν ξέρω αν αυτός είναι ο βαθύτερος σχεδιασμός κάποιων πρυτάνεων, αν δηλαδή σκόπιμα και αδικαιολόγητα δεν εφαρμόζουν τον νέο νόμο, περιμένοντας ένα άλλο κυβερνητικό σχήμα.

Αν αυτό συμβαίνει, τότε κυοφορούνται οι πιο ολέθριες εξελίξεις, γιατί η τριτοβάθμια παιδεία έχει υπονομευθεί θανάσιμα στην πατρίδα μας, επειδή ανέκαθεν συνιστούσε το «μακρύ χέρι» των πολιτικών κομμάτων.

Και σε κάθε περίπτωση η καλλιέργεια μιας «συνείδησης ανομίας» ή μη εφαρμογής των νόμων εκ μέρους ορισμένων πρυτανικών αρχών είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια – ούτως ή άλλως - καταρρέουσα κοινωνία!

Επιπλέον, είναι απαραίτητο να ακυρωθεί άμεσα το παραπάνω πολωμένο κλίμα του Φαρ Ουέστ που επικρατεί σε κάποιες Σχολές και οι εκλογές για τα Συμβούλια να διεξαχθούν μέσα σε συνθήκες θεσμικής ομαλότητας.

Όπου η κάθε πλευρά θα «βλέπει» την άλλη όχι ως εχθρό που πρέπει να εξοντωθεί, αλλά ως φορέα μιας διαφορετικής αντίληψης.

Έτσι, μόνο μπορεί να γίνει η σύνθεση των διαφορετικών θεωρήσεων, ιδίως σε μια εποχή, όπου περικόπτονται αλύπητα οι προϋπολογισμοί των ιδρυμάτων.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οι εκλογές για τα Συμβούλια Διοίκησης πρέπει να γίνουν μέσα σε συνθήκες θεσμικής ομαλότητας.

Έτσι μόνο θα αποκατασταθεί το κύρος του ακαδημαϊκού καθηγητή, που έχει υπονομευθεί ανυπόφορα!

Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ